Ιάκωβος Δημητρίου Ζαρίφης
Γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1919 στη Λέρο και πέθανε στη Ρόδο το 1999. Από μικρός μένει ορφανός αυτός και τα αδέρφια του γιατί χάνουν τον πατέρα τους, έμπορο στον Πλάτανο Λέρου σε ηλικία 33 ετών.
Ξεκινά σαν μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο της Αγίας Μαρίνας, μετά συνεχίζει Λέρο, Κάλυμνο και τελειώνει στην Αθήνα. Ο λόγος είναι ότι οι Ιταλοί που κατέχουν τα Δωδεκάνησα αρχίζουν τον «εξιταλισμό» και κλείνουν σιγά σιγά όλα τα ελληνικά σχολεία. Είναι που το 1936-1937 ο τότε διοικητής Ιταλός φασίστας Ντε Βέκκι καταργεί όλα τα ελληνικά σχολεία. Οι Ιταλοί του απαγορεύουν να σπουδάσει στην Ελλάδα παρά μόνο στην Ιταλία. Έτσι, αρνούμενος να πάει στην Ιταλία μετά από εννέα χρόνια και ύστερα από την παρένθεση του φρικτού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συνεχίζει τις σπουδές του στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα της Φιλολογίας.
Στη Μάχη της Λέρου είναι 23 ετών. Στις 16 Νοεμβρίου 1943 λήγει η μάχη με νίκη των Γερμανών. Πολλοί Άγγλοι κρύβονται στα βουνά για να σωθούν και να περάσουν απέναντι στην ουδέτερη Τουρκία.
Έτσι, μαζί με τα αδέλφια του Απόστολο Ζαρίφη και Μίμη Ζαρίφη και με την καθοδήγηση Άγγλου λοχαγού που ήρθε για να συντονίσει την φυγάδευση των Άγγλων και με κίνδυνο της ζωής του, οργανώνει ομάδα, βρίσκει βάρκες και βοηθά στην αναχώρηση αρκετών Άγγλων από το Παρθένι.
Για αυτό το λόγο παρασημοφορείται με πιστοποιητικό από το Βρετανό Στρατάρχη Alexander, τιμής ένεκεν που αναφέρει: «Τεκμήριο ευγνωμοσύνης και εκτίμησης για τη βοήθεια που πρόσφερε στους ναύτες, στρατιώτες και αεροπόρους της Κοινοπολιτείας για να δραπετεύσουν και να διαφύγουν τη σύλληψή τους από τους εχθρούς» – Ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων της Μεσογείου, Στρατάρχης Alexander.
Δεύτερη επικίνδυνη αποστολή που αναλαμβάνει είναι στο να συλλέγει πληροφορίες για τη θέση των Γερμανών, ναρκοπέδια, μετακίνηση Γερμανικών πλοίων και να τα προωθεί στο Κάιρο. Κάνει με κίνδυνο της ζωής του τρίτα ταξίδια με βάρκες, μέσω Ψέριμου και Λειψών απέναντι στο Μποντρούμ (Αρχαία Αλικαρνασσός) για να μεταφέρει πληροφορίες
Οι Άγγλοι τον πείθουν να εγκαταστήσει ασύρματο στην περιοχή Κόκκαλη της Λέρου όπου ήταν τα χωράφια της οικογένειας, γεγονός πολύ επικίνδυνο. Οργανώνει λοιπόν χώρο κρυφό, κτίζεται με πέτρα κάτω από το δρόμο, καμουφλάρεται με παλιά πράγματα και κλαδιά και στέλνουν για ασυρματιστή τον Κώστα Μακρυγιώργη. Επί έξι μήνες εργάζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες και δίνουν πληροφορίες στο Κάιρο για κάθε κίνηση των Γερμανικών πλοίων. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1944 παραλίγο να συλληφθούν από ραδιογωνιόμετρο γερμανικό. Στάθηκαν τυχεροί γιατί όπως έλεγαν και οι ίδιοι, τους βοήθησε η Παναγία της Κόκκαλης και ο Άι Ισίδωρος.
Για αυτήν του την ανδρεία ο Στρατηγός Paget του απονέμει πιστοποιητικό Υπηρεσίας:
«Πιστοποιείται ότι ο Ιάκωβος Ζαρίφης κατά την περίοδο 19-05-1944 και 1945 πρόσφερε πιστώς και νομοταγώς τις Υπηρεσίες του στο Συμμαχικό σκοπό και ως εκ τούτου συνέβαλε στην απελευθέρωση της Ευρώπης» – Στρατηγός Paget 15-06-1945.
Τελειώνει λοιπόν το κλασσικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Αθηνών με φτώχεια, πείνα και με πολλά έξοδα. Το 1952 αρχίζει την καριέρα του. Από τη Λευκίμμη της Κέρκυρας και τις Φέρες του Έβρου, ευρίσκεται στο Πορτ-Σάιντ Αιγύπτου όπου ακμάζει ένας θαυμάσιος ελληνισμός με πολλούς άξιους πλούσιους Λεριούς, αυτοί που αργότερα θα γίνουν ευεργέτες του νησιού μας.
Δυστυχώς, το 1956 ξεκινά ο πόλεμος των Αιγυπτίων κατά των Αγγλογάλλων που θέλουν να εξουσιάζουν τη νέα γέφυρα (Διώρυγα του Σουέζ). Από το 1958 μέχρι το 1963 είναι καθηγητής στη Λέρο. Από το 1963 στα Γυμνάσια της Ρόδου Καζούλειο και Βενετόκλειο. Επί χούντας διώκεται για συκοφαντίες από τον επιθεωρητή Χασαπόγιαννη, συγγενή του χουντικού Λαδά. Αρρωσταίνει βαριά με γαστρορραγίες και απανωτά χειρουργεία στη Ρόδο και την Αθήνα. Τελικά σώζεται αλλά από τις πολλές μεταγγίσεις κολλά από τα αίματα την ηπατίτιδα C, η οποία ήταν και ο λόγος που αργότερα εξελίχθηκε σε καρκίνο του ήπατος, από τον οποίο και πέθανε. Μετά την μεταπολίτευση τοποθετείται διευθυντής της Επιθεώρησης της Μέσης Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου. Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του υπηρετεί ως Λυκειάρχης στα σχολεία Λέρου, Καλύμνου και τελειώνει στο Βενετόκλειο της Ρόδου.
Στις 11/3/1988 η Ελληνική Δημοκρατία του απονέμει το Αναμνηστικό Μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης 1941-1945 για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση του Ελληνικού Λαού εναντίον των στρατευμάτων κατοχής σαν Μεμονωμένος Αγωνιστής. Το μετάλλιο υπέγραφε ο τότε Υπουργός Εθνικής Αμύνης.
Έγραψε δυο ιστορικά βιβλία:
Αναμνήσεις από την αντίστασή μου κατά των Γερμανών 1943 -1945 (Η φυγάδευση Άγγλων και ο ασύρματος της Κόκκαλης)
Ο Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Δ. Δημητριάδης (1864 – 1939)
Αναμνήσεις από την Αντίσταση μου……
Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στην περίοδο 1943-45στο νησί της Λέρου.Αφου γίνεται αναφορά σε πιο γενικά ιστορικά γεγονότα όπως το πέρασμα των Ιταλών από τα νησιά , μας (1912-43),συνεχίζει με την παρουσία των Άγγλων ως κατακτητών και απελευθερωτών μας με την καταστροφική παρουσία των Γερμανών και την Μάχη της Λέρου.
Εστιάζεται στην αντίσταση των Λεριών με την δημιουργία ομάδος συλλογής πληροφοριών μέσα στην οποία είναι και τα αδέλφια Ιάκωβος,Αποστολος και Μίμης Ζαρίφης που με κίνδυνο της ζωής τους μεταφέρουν αυτές με καίκια μέσω Λειψών απέναντι στην Τουρκία που είναι ουδέτερη και που δρουν Έλληνες και Άγγλοι.
Το δεύτερο ενδιαφέρον είναι η εγκατάσταση Έλληνα ασυρματιστή που στέλλουν από Μέση νατολή,στην Κοπκκαλι όπου με κίνδυνο της ζωής τους ,κάτω από τα μάτια των Γερμανών μεταδίδουν στο Κάιρο πληροφορίες για ναρκοπέδια και μετακινήσεις Γερμανικών πλοίων
Ο Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Δημητριάδης
Υπήρξε ένας άγαμος Λεριός κληρικός,που έζησε και παρουσίασε μεγάλη δραστηριότητα στην Εκκλησία της Λέρου.
Η ζωή του ήταν θυελλώδης .Έχοντας σαν Ιθάκη την Λέρο του όπου πάντα εκεί γύρισε.
Γύρισε σχεδόν όλο τον κοσμο,Αργεντινή,Βορεια Αμερική εργαζόμενος σαν κληρικός και δημιουργωνταςορθοδοξες εκκλησίες.Μεσα από αυτή την την βιογραφία περνά η ιστορία της Λέρου με Τούρκους και Ιταλούς και τα έθιμα της Λέρου.